قبلا برایتان یک مقاله نوشته بودم با عنوان پوزه اینرسی ذهنی تان را مانند فضاپیمای شاتل به خاک بمالید! این مقاله برای کسانی مناسب است که از برداشتن قدم اول و شروع کردن کمی واهمه دارند! اگر شما هم می خواهید شروع کنید حتما مطالعه اش کنید؛ اما جنس این مقاله کمی متفاوت است… ممکن است کمی دلتان را بلرزاند… برای من که اینطور بود…
هدف و ماموریت STS-107 شاتل فضایی کلمبیا
در تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۰۳ ساعت ۱۰:۳۹ صبح ، شاتل فضایی کلمبیا (Space Shuttle Columbia) نخستین فضاپیمای ناسا ، آغاز یکی دیگر از ماموریت هایش یعنی STS-107 را بر عهده گرفت و لانچ (پرتاب) شد. به تاریخ ما می شود : پنجشنبه ۲۶ دی ۱۳۸۱ جالب است بدانید ، شاتل فضایی کلمبیا پیش از ماموریت STS-107 ، بیست و هفت ماموریت قبلی خود را با موفقیت به پایان رسانده بود ، اما برای بیست و هشتیمن بار ، هرگز این اتفاق رخ نداد…
لانچ شاتل فضایی کلمبیا در ماموریت STS-107
هدف فضانوردان از انجام این ماموریت ، آزمایش های زمین شناسی و گرانشی بود.
۷ خدمه ماموریت STS-107 ناسا
در این ماموریت ۷ خدمه حضور داشتند. در تصویر زیر افراد حاضر در این ماموریت را مشاهده میکنید که از چپ به راست عبارتند از : دیوید ام براون (متخصص پرواز) ، ریک هاسبند (فرمانده) ، لارل کلارک (متخصص پرواز) ، کالپانا چاولا (متخصص پرواز) ، مایکل پی اندرسون (فرمانده بارگذاری) ، ویلیام سی مک کول (خلبان) و ایلان رامون (متخصص بارگذاری)
۷ خدمه ماموریت STS-107
سانحه غم انگیز انفجار فضاپیمای کلمبیا
شاتل فضایی کلمبیا در هنگام بازگشت و عبور از جو زمین با اتفاق ناگواری مواجه شد. تکه ای فوم عایق از مخزن سوخت فضاپیمای کلمبیا کنده شد و به بال چپ آن برخورد کرد که باعث آسیب رسیدن به اجزای حفاظت گرمایی فضاپیمای کلمبیا شد. این مسئله باعث افزایش دمای شدید آن ناحیه و سپس تکه‌تکه شدن بال چپ و از دست رفتن کنترل شاتل و متلاشی شدن آن شد.
لحظه انفجار شاتل کلمبیا
هر ۷ نفر خدمه کلمبیا با انفجار فضاپیما و متلاشی شدن آن از بین رفتند… آن ها تنها ۱۶ دقیقه تا فرود بر روی زمین فاصله داشتند…
ناسا میدانست اما سکوت کرد…
ناسا هنگام پرتاب شاتل متوجه جدا شدن فوم عایق و برخوردش با بال چپ و صفحه های حرارتی شاتل کلمبیا شد ولی این موضوع را از خدمه پرواز پنهان کرد! ناسا می‌ترسید خدمه با دانستن این موضوع از بازگشت به زمین خودداری کنند و در نهایت با اتمام اکسیژن در ایستگاه فضایی جانشان را از دست بدهند… البته اگر این کار را می کردند سرنوشت تلخ تری در انتظار آن ها بود! مرگی طولانی در اثر کمبود اکسیژن… اما باز هم ممکن بود این کار را به دلیل میل به چند روز زندگی بیشتر انجام دهند و این مرگ طاقت فرسا را به جان بخرند…
کارهایی که ناسا انجام نداد…
بررسی فیلمها و عکسهای پرتاب شاتل ، نگرانیهایی را در مورد امکان آسیب رساندن این فومها به شاتل در میان مهندسان ایجاد کرده بود و حتی آنها تلاش کرده بودند که از وزارت دفاع آمریکا خواسته شود تا عکسهایی را از شاتل در حال گردش مداری تهیه کند ، اما مدیران ناسا که نگران ایجاد تأخیر در نتیجه مانورهای مورد نیاز برای عملیات عکسبرداری بودند ، با این عملیات مخالفت کرده بودند.
برخی معتقدند که در صورت کشف آسیب دیدگی ، این امکان بود که فضاپیمای آتلانتیس که در حال آماده‌سازی برای مأموریتش بود ، سریعاْ پرتاب شود و در کنار کلمبیا قرار بگیرد و فضانوردان کلمبیا را با راهپیمایی فضایی به آن منتقل کنند.
همچنین جداشدن فوم از مخزن سوخت چندین بار در ماموریت های پیشین ناسا نیز اتفاق افتاده بود و معمولاً منجر به صدمه دیدن میشد ، اما از آنجا که فضاپیماهای پیشین بدون حادثه از سفر فضایی برگشته بودند ، مدیریت ناسا به بررسی و پیشگیری جدی این مشکل نپرداخته بود!
قضاوت اینکه کار ناسا انسانی بود یا نه با شما…
موزیکی که به یاد قربانیان STS-107 ساخته شد
۲ سال بعد از این حادثه دلخراش یعنی در سال ۱۳۸۳، بند پست-راک سوئیسی The Evpatoria Report ، از آنجایی که به مسائل فضایی علاقه زیادی داشتند ، به یاد این فضاپیما و سرنشینانش موزیکی ساختند که در ادامه می توانید این موزیک زیبا را آنلاین گوش بدهید یا دانلودش کنید.
The Evpatoria Report
مکالمه‌ی رادیویی که در ابتدای این موزیک می شنوید توسط ناسا ضبط شده است. این آخرین ارتباط ناسا با کلمبیا بود… درست کمی قبل از وقوع حادثه… آن ها تنها ۱۶ دقیقه تا زمین فاصله داشتند…
مکالمات از جایی به بعد یک‌طرفه میشوند… اپراتور مرکز کنترل ناسا تکرار میکند :
Columbia, Houston, UHF comm check
Columbia, Houston, UHF comm check
Columbia, Houston, UHF comm check
Columbia, Houston, UHF comm check
ولی آن طرف خط کسی نیست که جواب بدهد… چون دیگر نه فضاپیمای کلمبیایی وجود دارد و نه سرنشینی… بله آنها هرگز به زمین بازنگشتند ، اما جاودانه شدند…
برای دانلود موزیک روی سه نقطه کلیک کنید.
این اتفاق ناگوار می تواند چه الهامی برایمان داشته باشد؟
بله از دل اتفاقات ناگوار هم می توان الهام گرفت… هر کدام از ما در این جهان ماموریتی داریم که باید انجامش دهیم. احتمالا ماموریت من و شما مانند STS-107 غیر قابل بازگشت نباشد ، شاید هم باشد! نمیدانم… به هر حال بعید میدانم ۷ خدمه ای که در STS-107 حضور داشتند ، هدفی به غیر از تبدیل کردن کردن جهان به جای بهتری برای زندگی ، در ذهنشان می پروراندند… در واقع هر فضانوردی قبل از انجام ماموریتش میداند که ممکن است بازگشتی در کار نباشد… سوال من از شما این است : شما چطور می خواهید جهان را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کنید؟ لطفا هر چه زودتر کاری انجام دهید… جهان منتظر است تا بهترش کنید… جهان به شما نیاز دارد…
سوال من از شما این است : شما چطور می خواهید جهان را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کنید؟ لطفا هر چه زودتر کاری انجام دهید… جهان منتظر است تا بهترش کنید… جهان به شما نیاز دارد…
مهیار اکبری
مهیار اکبری بنیان گذار یک حس خوب و عضوی از تیم رویایی حس
ناسا خیانت کرد
اون فضانوردا با اطمینان از تیم پشتیبانی وارد ماموریت شدن و حق داشتن بدونن چه اتفاقی افتاده، اونا بودن که باید تصمیم میگرفتن.
باید آخرین حرفاشون رو میزدن. باید بهشون حقیقت رو میگفتن.
این بزرگترین خیانت در تاریخ فضانوردی بود.
این وحشتناکه.
پانزده روز زمان داشتیم، همه ی مردم دنیا، همه ی دانشمندا، همه کشورها، پانزده روز فرصت کمی نیست.
شاید راهی پیدا میشد، شاید این اتفاق میتونست باعث یه همکاری فوق العاده برای بشریت بشه و …
شما نظرتان را احساسی بیان کرده اید.
از نظر بنده ناسا بهترین کار ممکن را کرد.
اگر یک هزارم درصد امکان نجات یافتن این عزیزان بود شک نکنید ناسا اقدام میکرد.
گریم گرفت
بنظرتون من تیزهوشان قبول میشم ؟؟
پاسخ این پرسش نزد خودتان است دوست من 🙂
سلام ممنون بابت سایت خوبتون من خیلی ازش خوشم میاااد
درود stargirljk عزیز.
سپاس از لطف و محبتتان.
سلام
میدونین انسان شاید به خاطر همین اشرف مخلوقات شده چون با اینکه ممکنه بدونه که به هدفش نرسه یا نصفه نیمه برسه و احتمال موفقیت فقط یک در میلیون باشه و خطر بقا وجود داشته باشه ؛ اما اینکار رو انجام میده و ایمان واقعی رو کسی داره که برای رسیدن به هدفش لحظه ای موانع رو مانع نبینه ؛ انسان همینه ؛ اصلا انسانی ک اینکار رو نکرد باید برای انسان بودنش شک کرد ؛ انسان تنها موجودیه که میتونه در لحظه به فکر بقا نباشه و به دنبال زنده موندن نگرده بلکه به دنبال زنده کردن آرزوهاش بگرده ؛ در جهانی که ما زندگی میکنیم مهم زنده ماندن نیست ، مهم جون سالم به در بردن نیست ، مهم اینه که چقدر تونستی به خاطر آرزوهات و هدفات بگذری ؛ یعنی تلاش برای چیزی بیشتر از زنده ماندن و این واقعا ستودنیست !!…
درود NARINE عزیز.
بسیار زیبا گفتید…
چقدر تاثیرگذار و آموزنده بود. وقتی انسان مسیری رو به عنوان هدف انتخاب میکنه دیگه مهم نیست چی بشه. مهم نیست اگه مجبور بشه کم بخوابه، اگه مجبور بشه کمتر خوش بگذرونه، کمتر غذا بخوره و یا حتی جونش رو بده. چون آدمی به امید و هدف زنده ست و نفس میکشه.
بسیار زیبا گفتید Keleine_seele عزیز.
نمی دونم چرا این دنیا اینطوریه اما همیشه برای رسیدن ب هدف باید ی چیز یا ی شخص قربانی بشه.چرا نمیشه کل مسیر دنیا رو عوض کرد تا دیگ این اتفاقا نیوفته؟میدونم غیر ممکنه ولی حتی نمیشه اثرشو کم کرد؟ اونا خطرشو میدونستن و قبلولش کردن ولی نمی خواستن ک بمیرن شاید ب این فک می کردن ک برگردن و جشن بگیرن…شایدم این اتفاق ک اونا بخاطر پیشرفتی ک نتیجشو هیچوقت ندیدن فدا شدن رو من نمی تونم درک کنم چون انگیزه و علاقه اون ادما رو ندارم اما امیدوارم روزی برسه ک کسی بخاطر پیشرفت اشخاص دیگ قربانی نشه
-=V1P3R=-
V1P3R عزیز ، هر چه هدفتان بزرگ تر باشد ، باید بهای بیشتری برایش بپردازید؛ درست مانند خرید یک جنس معمولی و درجه یک است که هر کدام بهایی دارند. برخی اهداف هم مانند سفر به فضا ، بهای بسیار سنگینی دارند که یک فضانورد ممکن است مجبور شود آن را بپردازد… در واقع هر فضانوردی آگاهای کامل ازین نکته را دارد که هنگام سفر به فضا ، ممکن است امکان بازگشت وجود نداشته باشد؛ سپس با آگاهی کامل از این نکته قبول میکند که مسافر فضا شود. با این وجود من فکر میکنم برای یک فضانورد سفر و حضور در فضا یعنی همه چیز نه بازگشت به زمین…
اره حق با شماس…
نمی دانم چی بگم خوب یا بد….
ولی حس میکنم ناسا کمی خودخواهانه نسبت به این چند نفر اقدام کرده به نظرم انسان قادر هست هر کاری برای بقا بکنه و برای این امر خلاقیت های بسیاری در طول تاریخ به خرج داده
اگه ناسا واقعا اولویتش جان فضانوردانش بود خیلی کارها، شاید دقایق آخر شاید کم و کوچک و بی ارزش، ولی انجام می داد
حداقل تلاش میکرد….
یا حداقل فرصت تلاش کردن را به اون افراد میداد
گاهی وقتا هر چند قبول کردن چیزی سخت باشه اما ی بایده، و ی باید از بلاتکلیفی بهتره درست مثل انتخاب بد و بدتر
ی مرگ لحظه ای بهتر از ی مرگ تدریجیه
کار ناسا از نظر من درست بوده ، وقتی فکر ، ذهن ، ایده و در نهایت احساس کسی بمیره عملا روحش مرده
وقتی روحی بمیره خواه جسم زنده باشه خواه مرده مگه فرقی میکنه ؟!!!
حداقل چند لحظه آخر و لبخند به لب داشتن ،که اوج خوشبختیه …
امیدوارم فضاپیمای هیچ کسی قبل از قرار گرفتن تو مدار ، منفجر نشه …
یک بار افتادن برای و شکست خوردن تمام رویاهامو ازم گرفت شاید روزی با اسم ناسا و ستاره شناسی می خواستم از خوشحالی پرواز کنم اما الان بدون هیچ حسی نشستم…، اما من دارم بر میگردم زندگی ارزششو داره که به خاطر برگشتن هر کاری که لازم باشه انجام بدم، من خلبان شاتلم هستم شاید داشت سقوط میکرد ولی نمیزارم…
زیبا گفتید : زندگی ارزششو داره که به خاطر برگشتن هر کاری که لازم باشه انجام بدم،
متوجه شدم قدم در چه راهه ترسناکی گذاشتم اما از این ترس لذت میبرم و برام مهم نیست که دیگه برگردم زمین برای من این مهمه که برای اولین بار حس کنم بی جوی فضارو و از سفینه ای که درونشم به تماشای زمین بشینم.
چه حادثه غم انگیزی!
بسیار تاثیرگذار!!!🙏🌸
عااالی بود😊😊👌👌
قضاوت درمورد خوب یا بد بود کار ناسا سخته چون قصدش این بود که جهانو جایی بهتر برای زندگی کردن بدونه واز طرفی دیگر فضانوردان میدانستند که شاید برنگردند این عمل ناسا یه نوع فداکاری بود برای بشر .بهترین کاری که من میتونم بکنم برای هم نوع خودم رشد خودم و کمک کردن به دیگرانه 🙏
عالی بود😔